Czy osoba z niepełnosprawnością to ktoś „inny”?

Planowana liczba odbiorców: 25 dzieci w wieku 3-6 lat (grupa mieszana wiekowo) 
Czas trwania: 45-55 min

Cele ogólne

  • kształtowanie pozytywnej postawy wobec osoby niepełnosprawnej
  • zrozumienie, że bycie „innym" jest w porządku

Cele strategiczne

Dziecko:

  • rozumie, że ludzie często czują się smutni, gdy są pomijani lub wykluczeni z powodu swojej odmienności
  • umie dostrzec mocne strony swoje oraz innych osób
  • dostrzega podobieństwa osób pełnosprawnych i niepełnosprawnych

Opis metodologii działań

CzasDziałanie osoby prowadzącej - opisDziałanie dzieciJakie metody zostaną zastosowane?Jaki jest cel edukacyjny? Czego odbiorcy się nauczą?Potrzebne materiały

Nauczycielka/nauczyciel zaprasza chłopców i dziewczynki na dywan do wspólnej zabawy na powitanie. Chłopcy i dziewczynki stoją w kole, śpiewają i inscenizują ruchem piosenkę „Hej witam Was”.

Chłopcy i dziewczynki ustawiają się w kole nie trzymając się za ręce. Śpiewają piosenkę i inscenizują ruchem jej słowa.

Zabawa w kole

Integracja grupy

Magnetofon

Płyta CD z piosenką

Nauczycielka/nauczyciel czyta dziewczynkom i chłopcom opowiadanie pt. „Pajączek”.
W pewnym momencie przestaje czytać i prosi chłopców i dziewczynki aby sami podali kilka propozycji zakończenia opowiadania.

Chłopcy i dziewczynki siedzą na dywanie i uważnie słuchają opowiadania czytanego przez nauczycielką. Następnie z pomocą nauczycielki/nauczyciela układają zakończenia opowiadania.

Burza mózgów

Metoda niedokończonych zdań

Uświadomienie, że niepełnosprawność może być ciekawa i wartościowa

Nauczycielka/nauczyciel zaprasza chłopców i dziewczynki do kolejnej zabawy. Wyjmuje pudełko z pudełeczkami po Kinder niespodziance. W każdym pudełeczku znajduje się jedna z trzech ilustracji:

  • rękawica kuchenna: budowanie z klocków w rękawicach kuchennych;
  • owoce: jedzenie bez użycia rąk;
  • podawanie butelki bez użycia rąk, np. międzynogami lub między głową a ramieniem.

Każdy chłopiec i każda dziewczynka losuje jedno pudełeczko. W ten sposób nauczycielka/nauczyciel dzieli grupę na trzy zespoły. Każdy zespół siada w wyznaczonym miejscu. Chłopcy i dziewczynki wykonują zadania w zespołach.

Po skończonej zabawie nauczycielka/nauczyciel zaprasza dzieci do siebie na dywan i zadaje dzieciom pytania:

Z jakimi sytuacjami mieliśmy do czynienia?

Czego możemy nauczyć się od osób, które mają mniej sprawne ręce?

Chłopcy i dziewczynki losują po jednym pudełeczku i siadają na dywanie w wyznaczonym miejscu – na dywanie znajdują się trzy przewodnie ilustracje. Przy stolikach wykonują odpowiednie zadania, które wylosowali. Po skończonej zabawie odpowiadają na pytania nauczycielki. Doświadczanie przez zabawę

Kształtowanie postawy empatycznej, serdeczności i otwartości na problemy osób z niepełnosprawnością ruchową

 
25 pudełeczek po Kinder niespodziance

Ilustracje do zadań (rękawica kuchenna, butelka, owoce)

Nauczycielka/nauczyciel zaprasza dzieci na spotkanie z dziewczynką o imieniu Zuly. Nauczycielka/nauczyciel prezentuje zdjęcia dziewczynki i opowiada na jej temat. Pyta o to co robi Zuly, co potrafi, czym się zajmuje, jak spędza czas. Pyta również o te same rzeczy w przypadku dzieci.   Chłopcy i dziewczynki siedzą na dywanie i uważnie słuchają informacji na temat Zuly. Następnie wskazują podobieństwa występujące między nimi a dziewczynką. Podająca Przybliżenie wspólnych możliwości/talentów/ aktywności/działalności ludzi pełnosprawnymi i z niepełnosprawnością.

Kształtowanie tolerancji

Prezentacja multimedialna

Komputer

Rzutnik

Nauczycielka/nauczyciel zaprasza dzieci do siebie i zakłada im fartuszki, po czym siadają na dywanie wokół dużego arkusza papieru. Każdy chłopiec i dziewczynka ma dostęp do każdej farby i jeden pędzelek. Nauczycielka/nauczyciel wyjaśnia dzieciom, że mają sobie wyobrazić, że nie mają rąk i nóg, a mają narysować obraz i zadaje im pytanie: Jak można narysować obraz bez użycia rąk i nóg? Następnie prosi, żeby chłopcy i dziewczynki wzięli pędzelki do ust i w ten sposób spróbowali narysować swoje przedszkole. Po skończonej pracy nauczycielka/nauczyciel zaprasza dziewczynki i chłopców na dywan i zadaje im pytania:
  • Jak wam się podobało malowanie ustami, jakie to było uczucie, jak podoba wam się wasze dzieło?
  • Jak myślicie ile czasu potrzebowalibyście, żeby nauczyć się tak dobrze malować jak Zuly?
  • Co można by zmienić w naszym przedszkolu, żeby Zuly jako dziecko mogła się tu czuć z nami dobrze.
  • Co my możemy zrobić, żeby inne dzieci z niepełnosprawnością czuły się z nami dobrze, mogły się z nami bawić, rysować itp. sposób?
Chłopcy i dziewczynki siadają w fartuszkach na dywanie i czekają na instrukcje nauczycielki. Następnie jedynie za pomocą pędzelka trzymanego w ustach malują.Odpowiadają na pytania nauczycielki. Ekspresja plastyczna Dostrzeżenie umiejętności i zdolności osób niepełnosprawnych. Prezentowanie swojego stanowiska i wyciąganie wniosków. Kilka zestawów farb

25 pędzelków

Duży arkusz papieru

Folia do zabezpieczenia podłogi

Kubeczki z wodą

Nawilżone chusteczki

Ręcznik papierowy

Nauczycielka/nauczyciel zaprasza dziewczynki i chłopców do obejrzenia wystawy.

Oglądowa

Uwrażliwienie na inność, przyswojenie widoku osób z niepełnosprawnością jako zwyczajnej części rzeczywistości, która nas otacza. Zdjęcia przedstawiające osoby z różnymi niepełnosprawnościami ruchowymi.
Na pożegnanie nauczycielka/nauczyciel rozdaje dziewczynkom i chłopcom do domu kolorowanki dotyczące niepełnosprawności ruchowej. Temat do rozmowy w domu z rodzicami. Kolorowanki
      

Opracowały: mgr Paulina Olszewska, mgr Hortensja Paszkowiak – Niepubliczne Przedszkole „Pluszowy Miś" w Kaliszu

Załączniki:

Załączniki do wystawy

http://dziendobry.tvn.pl/wideo,2064,n/czlowiek-z-pasja,58720.html

http://www.papilot.pl/ludzie/11098/3/Artysci-bez-rak-Zobacz-wzruszajace-zdjecia.html

http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/102840

„Pajączek"

Mały pajączek ciężko zachorował. Wiele dni przeleżał w szpitalu. Często myślał o swoich kolegach, tęsknił za nimi. Marzył o wspólnych zabawach, rozmowach, nie mógł się doczekać kiedy wróci do domu i wreszcie pójdzie do szkoły. - No, jesteś prawie wyleczony - powiedział pewnego dnia doktor. - Musisz się tylko jak najszybciej nauczyć chodzić o kulach, bo twoje nóżki są jeszcze bardzo, ale to bardzo słabe. E - pomyślał sobie pajączek. - To nic wielkiego, nauczę się tego, a potem wrócę do domu, do szkoły i będę już zawsze z moimi kolegami. Wszystkie ćwiczenia wykonywał z wielką chęcią i energią, nieraz ścierał pot z czoła, przezwyciężał ból, ale się nie poddawał. Marzył o dniu, kiedy koledzy przyjmą go z powrotem do grupy. Opanował doskonale sztukę chodzenia o kulach, potrafił nawet chodzić sam, podpierając się jedną kulą. To był wielki sukces, cieszył się i lekarz, i pielęgniarki, i rodzice, a pajączek był wprost szczęśliwy. Nie mógł się tylko doczekać, kiedy pójdzie do szkoły. Nareszcie nastąpił ten długo oczekiwany dzień. Rodzice podwieźli go pod budynek, a dalej szedł sam, podpierając się kulą. Serce rozpierała mu radość, że już za chwilę będzie z kolegami. Wszedł do klasy i... – dalsze przygody Pajączka układają dzieci.

Prezentacja "Nazywam się Zuly"