Czy osoba z niepełnosprawnością to ktoś „inny”?

Planowana liczba odbiorców: 25 dzieci w wieku 3-6 lat (grupa mieszana wiekowo)
Czas trwania: 45-55 min

Cele ogólne

kształtowanie pozytywnej postawy wobec osoby niepełnosprawnej
zrozumienie, że bycie „innym" jest w porządku

Cele strategiczne

Dziecko:

rozumie, że ludzie często czują się smutni, gdy są pomijani lub wykluczeni z powodu swojej odmienności
umie dostrzec mocne strony swoje oraz innych osób
dostrzega podobieństwa osób pełnosprawnych i niepełnosprawnych

Opis metodologii działań

Działanie osoby prowadzącej - opis	Działanie dzieci	Jakie metody zostaną zastosowane?	Jaki jest cel edukacyjny? Czego odbiorcy się nauczą?	Potrzebne materiały
Nauczycielka/nauczyciel zaprasza chłopców i dziewczynki na dywan do wspólnej zabawy na powitanie. Chłopcy i dziewczynki stoją w kole, śpiewają i inscenizują ruchem piosenkę „Hej witam Was”.	Chłopcy i dziewczynki ustawiają się w kole nie trzymając się za ręce. Śpiewają piosenkę i inscenizują ruchem jej słowa.	Zabawa w kole	Integracja grupy	Magnetofon Płyta CD z piosenką
Nauczycielka/nauczyciel czyta dziewczynkom i chłopcom opowiadanie pt. „Pajączek”. W pewnym momencie przestaje czytać i prosi chłopców i dziewczynki aby sami podali kilka propozycji zakończenia opowiadania.	Chłopcy i dziewczynki siedzą na dywanie i uważnie słuchają opowiadania czytanego przez nauczycielką. Następnie z pomocą nauczycielki/nauczyciela układają zakończenia opowiadania.	Burza mózgów Metoda niedokończonych zdań	Uświadomienie, że niepełnosprawność może być ciekawa i wartościowa
Nauczycielka/nauczyciel zaprasza chłopców i dziewczynki do kolejnej zabawy. Wyjmuje pudełko z pudełeczkami po Kinder niespodziance. W każdym pudełeczku znajduje się jedna z trzech ilustracji: rękawica kuchenna: budowanie z klocków w rękawicach kuchennych; owoce: jedzenie bez użycia rąk; podawanie butelki bez użycia rąk, np. międzynogami lub między głową a ramieniem. Każdy chłopiec i każda dziewczynka losuje jedno pudełeczko. W ten sposób nauczycielka/nauczyciel dzieli grupę na trzy zespoły. Każdy zespół siada w wyznaczonym miejscu. Chłopcy i dziewczynki wykonują zadania w zespołach. Po skończonej zabawie nauczycielka/nauczyciel zaprasza dzieci do siebie na dywan i zadaje dzieciom pytania: Z jakimi sytuacjami mieliśmy do czynienia? Czego możemy nauczyć się od osób, które mają mniej sprawne ręce?	Chłopcy i dziewczynki losują po jednym pudełeczku i siadają na dywanie w wyznaczonym miejscu – na dywanie znajdują się trzy przewodnie ilustracje. Przy stolikach wykonują odpowiednie zadania, które wylosowali. Po skończonej zabawie odpowiadają na pytania nauczycielki.	Doświadczanie przez zabawę	Kształtowanie postawy empatycznej, serdeczności i otwartości na problemy osób z niepełnosprawnością ruchową	25 pudełeczek po Kinder niespodziance Ilustracje do zadań (rękawica kuchenna, butelka, owoce)
Nauczycielka/nauczyciel zaprasza dzieci na spotkanie z dziewczynką o imieniu Zuly. Nauczycielka/nauczyciel prezentuje zdjęcia dziewczynki i opowiada na jej temat. Pyta o to co robi Zuly, co potrafi, czym się zajmuje, jak spędza czas. Pyta również o te same rzeczy w przypadku dzieci.	Chłopcy i dziewczynki siedzą na dywanie i uważnie słuchają informacji na temat Zuly. Następnie wskazują podobieństwa występujące między nimi a dziewczynką.	Podająca	Przybliżenie wspólnych możliwości/talentów/ aktywności/działalności ludzi pełnosprawnymi i z niepełnosprawnością. Kształtowanie tolerancji	Prezentacja multimedialna Komputer Rzutnik
Nauczycielka/nauczyciel zaprasza dzieci do siebie i zakłada im fartuszki, po czym siadają na dywanie wokół dużego arkusza papieru. Każdy chłopiec i dziewczynka ma dostęp do każdej farby i jeden pędzelek. Nauczycielka/nauczyciel wyjaśnia dzieciom, że mają sobie wyobrazić, że nie mają rąk i nóg, a mają narysować obraz i zadaje im pytanie: Jak można narysować obraz bez użycia rąk i nóg? Następnie prosi, żeby chłopcy i dziewczynki wzięli pędzelki do ust i w ten sposób spróbowali narysować swoje przedszkole. Po skończonej pracy nauczycielka/nauczyciel zaprasza dziewczynki i chłopców na dywan i zadaje im pytania: Jak wam się podobało malowanie ustami, jakie to było uczucie, jak podoba wam się wasze dzieło? Jak myślicie ile czasu potrzebowalibyście, żeby nauczyć się tak dobrze malować jak Zuly? Co można by zmienić w naszym przedszkolu, żeby Zuly jako dziecko mogła się tu czuć z nami dobrze. Co my możemy zrobić, żeby inne dzieci z niepełnosprawnością czuły się z nami dobrze, mogły się z nami bawić, rysować itp. sposób?	Chłopcy i dziewczynki siadają w fartuszkach na dywanie i czekają na instrukcje nauczycielki. Następnie jedynie za pomocą pędzelka trzymanego w ustach malują.Odpowiadają na pytania nauczycielki.	Ekspresja plastyczna	Dostrzeżenie umiejętności i zdolności osób niepełnosprawnych. Prezentowanie swojego stanowiska i wyciąganie wniosków.	Kilka zestawów farb 25 pędzelków Duży arkusz papieru Folia do zabezpieczenia podłogi Kubeczki z wodą Nawilżone chusteczki Ręcznik papierowy
Nauczycielka/nauczyciel zaprasza dziewczynki i chłopców do obejrzenia wystawy.		Oglądowa	Uwrażliwienie na inność, przyswojenie widoku osób z niepełnosprawnością jako zwyczajnej części rzeczywistości, która nas otacza.	Zdjęcia przedstawiające osoby z różnymi niepełnosprawnościami ruchowymi.
Na pożegnanie nauczycielka/nauczyciel rozdaje dziewczynkom i chłopcom do domu kolorowanki dotyczące niepełnosprawności ruchowej.			Temat do rozmowy w domu z rodzicami.	Kolorowanki

Opracowały: mgr Paulina Olszewska, mgr Hortensja Paszkowiak – Niepubliczne Przedszkole „Pluszowy Miś" w Kaliszu

Załączniki:

Załączniki do wystawy

http://dziendobry.tvn.pl/wideo,2064,n/czlowiek-z-pasja,58720.html

http://www.papilot.pl/ludzie/11098/3/Artysci-bez-rak-Zobacz-wzruszajace-zdjecia.html

http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/102840

„Pajączek"

Mały pajączek ciężko zachorował. Wiele dni przeleżał w szpitalu. Często myślał o swoich kolegach, tęsknił za nimi. Marzył o wspólnych zabawach, rozmowach, nie mógł się doczekać kiedy wróci do domu i wreszcie pójdzie do szkoły. - No, jesteś prawie wyleczony - powiedział pewnego dnia doktor. - Musisz się tylko jak najszybciej nauczyć chodzić o kulach, bo twoje nóżki są jeszcze bardzo, ale to bardzo słabe. E - pomyślał sobie pajączek. - To nic wielkiego, nauczę się tego, a potem wrócę do domu, do szkoły i będę już zawsze z moimi kolegami. Wszystkie ćwiczenia wykonywał z wielką chęcią i energią, nieraz ścierał pot z czoła, przezwyciężał ból, ale się nie poddawał. Marzył o dniu, kiedy koledzy przyjmą go z powrotem do grupy. Opanował doskonale sztukę chodzenia o kulach, potrafił nawet chodzić sam, podpierając się jedną kulą. To był wielki sukces, cieszył się i lekarz, i pielęgniarki, i rodzice, a pajączek był wprost szczęśliwy. Nie mógł się tylko doczekać, kiedy pójdzie do szkoły. Nareszcie nastąpił ten długo oczekiwany dzień. Rodzice podwieźli go pod budynek, a dalej szedł sam, podpierając się kulą. Serce rozpierała mu radość, że już za chwilę będzie z kolegami. Wszedł do klasy i... – dalsze przygody Pajączka układają dzieci.

Nasz wspólny świat - edukacja globalna dzieci

Wyszukiwarka treści