Sercem patrzę na świat

Planowana liczba odbiorców: 28 – jedna grupa przedszkolna, 5 lat
Czas trwania: ok. 70 min

Cele ogólne

  • Budowanie w grupie zaufania i poczucia bezpieczeństwa.
  • Uczenie dzieci, jak rozpoznawać swoje uczucia
  • Uczenie dzieci wrażliwości na emocje innych.
  • Uwrażliwienie na potrzeby innych ludzi (miłość, przyjaźń, pokój).
  • Kształtowanie postawy szacunku, empatii, miłości i życzliwości wobec innych.
  • Uczenie pokojowego rozwiązywania konfliktów - wprowadzenie do edukacji pokojowej.poznanie kultury indyjskiej za pomocą wielu zmysłów,

Metody

  • podająca
  • ekspresyjna
  • problemowa
  • aktywizująca

Przygotowanie

  • szkatułka z pluszowym sercem,
  • tekst piosenki „Podajmy sobie ręce”,
  • kłębek wełny,
  • zdjęcia dzieci o różnych kolorach skóry przedstawiające różne emocje,
  • bębenek,
  • mapa świata,
  • tekst wiersza „Miłość”,
  • gazety,
  • taśma klejąca (kilka szpulek),
  • arkusze tektury z naszkicowanymi konturami serca,
  • kredki,
  • papier kolorowy,
  • kleje,
  • płyta CD (utwór zespołu Los Kjarkas pt.:„Llorando se Fue”),
  • odtwarzacz CD,
  • rysunki zwierząt: kangur, lew, słoń, małpa, miś panda, pingwin, szop pracz, niedźwiedź grizzly, papuga

Opis metodologii działań

CzasDziałanie osoby prowadzącej - opisDziałanie dzieciJakie metody zostaną zastosowane?Jaki jest cel edukacyjny? Czego odbiorcy się nauczą?Potrzebne materiały
5 min

Osoba prowadząca wita wszystkich uczestników zabawą „Pajęczynka” (tworzenie pajęczyny przyjaźni przy użyciu wełny): rzuca kłębek do dziecka, które chwyta nici, zawija koniec włóczki na palec i rzuca następnej osobie, mówiąc coś miłego, np.: „Lubię się z Tobą bawić”.

Nauczyciel/-ka pyta:

- Czy przyjemnie jest usłyszeć coś miłego?

- Czy dobrze Wam jest, kiedy mówicie komuś coś miłego?
Dzieci podają sobie (turlają do siebie) kłębek wełny, zawiązując jego koniec na palcu i rzucają do wybranej osoby, mówiąc coś miłego.

- metoda słowna: wyjaśnienie polecenia,

- metoda ćwiczeń: aktywność ruchowa

- wprowadzenie do tematu i zaciekawienie nim;

- skupienie uwagi;

- wprowadzenie radosnej atmosfery zabawy;

- budowanie poczucia przynależności do grupy;
kłębek wełny
5 min

Zabawa „Tajemniczy kufer” – nauczyciel/-ka informuje, że w sali jest skarb - drogocenny klejnot świata - schowany w szkatułce. Zadaje dzieciom pytania:

  • Czego każdy człowiek na świecie potrzebuje?
  • Co sprawia, że na świecie ludziom żyje się dobrze, jest im miło i przyjemnie?

Biorą udział w rozmowie i odpowiadają na pytania (należy pamiętać, że każdy pomysł się liczy).

metoda żywego słowa: burza myśli;

- wprowadzenie do tematu, zaciekawienie nim dzieci;

szkatułka, pluszowe serce

5 min

Nauczyciel/-ka otwiera kufer, w środku którego znajduje się (pluszowe) serce – symbol uczuć, miłości i przyjaźni.

Zadaje dzieciom pytania:

  • Czy ważne jest, aby wszyscy byli dla siebie dobrzy?
  • Czy to ważne, aby ludzie czuli się kochani?

Mówi także, że miłość, przyjaźń i dobro to ogromne wartości dla każdego na całym świecie.

Nauczyciel/-ka, w ramach ciekawostek, mówi, że w Chinach miejscem symbolizującym siedlisko uczuć jest nie serce, ale brzuch.

Dzieci, siedząc w kole, podają sobie serce. Robią to delikatnie i ostrożnie, ze względu na to, że stanowi ono symbol miłości i życzliwości dla kolegów i koleżanek z grupy.

metoda słowna: rozmowa,

metoda żywego słowa

- zwrócenie uwagi na ważne w życiu wartości: miłość, przyjaźń, pokój, bezpieczeństwo.

5 min

Nauczyciel/-ka zachęca dzieci do udziału w zabawie w rytm piosenki „Podajmy sobie ręce”.

Dzieci śpiewają zwrotki stojąc w kole. W czasie refrenu dobierają się w pary i tańczą w małych kołach. metoda samodzielnych doświadczeń: śpiewanie piosenki, taniec w kole

- integracja grupy;

- wprowadzenie swobodnej, radosnej atmosfery

tekst piosenki „Podajmy sobie ręce”
5 min

Osoba prowadząca zaprasza dzieci do udziału w rozmowie o tym, jakie uczucia odczuwamy i jak je okazujemy?.

Na dywanie rozłożone są zdjęcia dzieci o różnych wyrazach twarzy. Nauczyciel/-ka prosi o nazwanie emocji podstawowych: strach, radość, smutek, zdziwienie, gniew.

Dzieci siedzą w kole, na dywanie, wspólnie nazywają emocje odczytane z mimiki dzieci na zdjęciach.

metoda żywego słowa: rozmowa o emocjach na podstawie pokazanych fotografii; - nauka rozpoznawania uczuć i nazywania ich; zdjęcia dzieci wyrażające różne emocje
10 min

Scenki dramowe - wyrażanie gestem i mimiką emocji i nastrojów: smutnek, radość, upór, gniew, zdziwienie.

Nauczyciel/-ka rozmawia z dziećmi na temat tego, kiedy czują się radosne, smutne, złe, rozgniewane oraz porusza temat radzenia sobie emocjami. Mówi, jak ważne jest, by umieć rozpoznawać uczucia i emocje innych oraz móc na nie reagować.

Dzieci pokazują ruchem, mimiką i gestem różne emocje. metoda samodzielnych doświadczeń - nauka rozpoznawania emocji oraz zewnętrznych przejawów wyrażania ich;
5 min

Osoba prowadząca mówi, że dzieci także mogą pomagać innym w przeżywaniu emocji: rozweselać ich, przytulać i wspierać. Zwraca także uwagę na to, że nie ma złych emocji - wszystkie są równie ważne i potrzebne, z niektórymi jednak ludzie radzą sobie lepiej, z innymi gorzej.

Nauczyciel/-ka rozdaje uczestnikom zdjęcia dzieci z różnych stron świata. Osoby na fotografiach są radosne i uśmiechnięte.

Pyta dzieci:

- Czy wszyscy mają prawo czuć się radośnie i szczęśliwie?

- Co ludzi uszczęśliwia?

Przedszkolaki opisują, w jaki sposób odczuwają określone emocje. Dowiadują się, że w taki sam sposób mogą czuć się inne osoby na całym świecie.

Dzieci oglądają fotografie, obserwują wyraz twarzy oglądanych postaci.

metoda słowna: swobodna rozmowa

- uczenie się empatii;

- kształtowanie postawy szacunku, miłości i życzliwości wobec innych ludzi;
zdjęcia uśmiechniętych dzieci z różnych stron świata
5 min

Zabawa „Magiczny bęben”, podczas której dzieci usłyszą tradycyjny instrument muzyczny pochodzący z Afryki. Kiedy gra, można się ruszać, ale jak zamilknie, trzeba zastygnąć w takiej pozie, jaką się przyjęło w momencie jego ucichnięcia.

Wraz z trwaniem zabawy bęben zyskuje dodatkowe moce – nauczyciel/-ka wydaje dodatkowe polecenia:

- Bądź miłym kangurkiem!

- Bądź złym lwem!

- Zagraj zmęczonego słonia!

- Udawaj wesołą małpkę!

- Bądź sennym misiem panda!

- Zagraj zdziwionego pingwina!

- Udawaj smutnego szopa pracza!

- Bądź groźnym niedźwiedziem grizzly!

- Zagraj wystraszoną papugę!

Dzieci poruszają się w rytm dźwięków bębna i naśladują zwierzęta.

metoda ćwiczeń: zabawa naśladowcza

próby wcielania się w różne role, naula pokazywania emocji przez ciało

bęben,

5 min

Jednocześnie nauczyciel/-ka wiesza na mapie świata ilustracje wymienionych zwierząt, a po zabawie prosi dzieci, by podały nazwy kontynentów lub krajów, w których one żyją.

Dzieci oglądają mapę, nazywają kontynenty i kraje, w których żyją zwierzęta.

metoda zadań

nauka korzystania z mapy,

poznawanie nazw kontynentów i krajów,

poszerzani wiedzy na temat fauny.

mapa świata,

ilustracje zwierząt

15 min Osoba prowadząca prosi dzieci o wykonanie serca - symbolu miłości.

Dzieci otrzymują kartony z konturami serc. Wycinają je i ozdabiają w dowolny sposób.

metoda samodzielnych doświadczeń: zajęcia plastyczne

rozwój manualny oraz ruchowy (motoryka mała);

podsumowanie zajęć

- gazety,

- taśma klejąca (kilka szpulek)

- arkusze tektury z naszkicowanymi konturami serca,

- kredki,

- papier kolorowy,

- klej

3 min Osoba prowadząca zachęca dzieci do udziału w tańcu z sercami.

Dzieci trzymają wykonane przez siebie serduszka na wysokości twarzy (jak maski) i poruszają się w rytm boliwijskich piosenek (Los Kjarkas„Llorando se Fue”).

Kiedy muzyka milknie, odsłaniają twarze, kłaniają się i mówią do osoby naprzeciw „Lubię cię.”
metoda ćwiczeń: taniec

- budowanie atmosfery przyjaźni w grupie;

- integracja grupy;

- rozwój fizyczny;

- rozwój muzyczny

- serce (dla każdego dziecka),

- płyta z muzyką,

- odtwarzacz CD
5 min

Na zakończenie zajęć nauczyciel/-ka odczytuje powstały na podstawie utworu „Miłość” Dagny Ślepowrońskiej wiersz. Mówi, że chce, aby dzieci zapisały sobie te słowa w sercach. Zachęca je do okazywania życzliwości i miłości innym.

Dzieci słuchają wiersza czytanego przez osobę prowadzącą. metoda żywego słowa (słuchanie wiersza) podsumowanie zajęć tekst wiersza „Miłość”
      

Załączniki:

Piosenka "Podajmy sobie ręce"

1. Chociaż świat dookoła
dziwny jest i wielki,
a my tacy mali,
mali jak kropelki.

Ref.: Podajmy sobie ręce
w zabawie i w piosence.

2. W ogródku przed domem,
na łące u znajomej,
przez burzę i przez tęczę
podajmy sobie ręce.

3. Pod gwiazdą daleką,
nad rzeczką i rzeką,
chociaż z bajki zniknie dobra wróżka
chociaż szary smutek zajrzy do fartuszka.

Daria Ślepowrońska

Miłość

(utwór nieco przerobiony)

Czy jest ktoś taki jak ty,
kto śniłby twoje sny,
miał twoje usta, włosy, oczy?
Ktoś, kto by twoim krokiem kroczył?
Tylko ty? Ty, tak, tylko ty.
Jak dobrze, że jesteś.

Czy jest ktoś taki jak ja,
kto moje myśli zna?
Kto moje marzyłby marzenia;
gdy ja się smucę, to zmieniał?
Tak ty, tylko ty.
Jak dobrze, że jesteś!
Ty, ja, on, ona, oni.

Wszyscy do siebie podobni,
lecz na swój sposób specjalni.
Może nie tacy znowu niezwykli,
a jednak niepowtarzalni.
Trochę się sobą ucieszmy,
trochę się sobą zadziwmy,
To dobrze, że jesteśmy,
Chociażeśmy do tego przywykli.

Czy jest ktoś, kto – tak jak ja -
gdzieś bezustannie gna?
Ktoś, kto gra ze mną w piłkę, w szachy?
Ktoś, kto by straszył moje strachy?
Chyba ty. Rzecz jasna, ty!
Jak dobrze, że jesteś.

Opracowały: Małgorzata Trzebińska- Jaskot, Paulina Kobylańśka, Przedszkole nr 25 we Wrocławiu